Słowa, których używamy, żeby opisać nasze zmartwienia i trudności, mówią więcej, niż sądzimy. Jednak tylko niektórzy z nas przyglądają się im uważnie.
Słuchajmy słów, które mają najsilniejsze zabarwienie emocjonalne. Czasami słyszymy słowa lub zdania, które wydają się żyć własnym życiem.
Mark Wolynn opisywał przypadek kobiety o imieniu Joanne, która skarżyła się, że matka uważała ją za „skrajne rozczarowanie” całej rodziny. Żaliła się również, że nigdy nie była z matką blisko, a dystans i raniące słowa, które między nimi padały, były dla niej źródłem wielkiego cierpienia.
Geneza tych słów była jednak gdzie indziej. Jej babcia jako 15-letnia dziewczyna, zakochała się w żonatym mężczyźnie mieszkającym w tej samej małej wiosce. Zaszła w ciążę a mężczyzna nie wziął odpowiedzialności za to co się stało. Wyrzucona została z domu, ciężko pracowała i samotnie wychowała córkę. Nigdy nie wyszła za mąż i do końca życia była przekonana, że przyniosła wstyd swojej rodzinie.
Chociaż słowa „skrajne rozczarowanie” nigdy nie zostały wypowiedziane przez babcię, rezonowały we wszystkich kobietach. Babcia przeżywała je głęboko, gdy została odrzucona przez rodzinę. Córka przeżywała je ponieważ czuła, że przychodząc na świat jako nieślubne dziecko, zniszczyła matce życie. Dwa pokolenia później wnuczka kolejny raz przeżywała te emocje czując, że jest rozczarowaniem dla swojej matki.
Kiedy wnuczka zrozumiała, że wypowiadane przez matkę do niej słowa „skrajne rozczarowanie” nie były tak naprawdę dla niej przeznaczone, inaczej spojrzała na matkę i wzbudziło to w niej głębokie współczucie dla matki i babci i ich trudnego życia.