Nie wszystkie uczucia, których doznajemy, biorą początek w nas samych. Mogą również dobrze należeć do naszych przodków. Być może po prostu je za nich niesiemy albo współdzielimy je z nimi. Nazywamy je uczuciami identyfikacji.
Klientka dość wcześnie wyszła za mąż. Kiedy osiągnęła wiek 28 lat, spojrzała na swojego męża i wydał jej się obcym człowiekiem. Postanowiła się z nim rozwieść, czuła ogromną samotność i rozpacz jednocześnie.
Na warsztatach okazało się, że identyfikuje się z babcią która w wieku 28 lat straciła męża. Zginął w wypadku samochodowym a ona swój ból ukryła głęboko w ciele. Nie miała ani siły, ani czasu na rozpacz. Sama wychowała ojca klientki, nigdy już nie wychodząc za mąż. Przez całe życie czuła się bardzo samotna.
Mimo, że klientka znała tę historię, nie przypuszczała, że może identyfikować się z uczuciami babci.
Po uszanowaniu samotnego życia babci, po oddaniu jej uczuć, które do niej należały, klientka w ciągu następnych kilku tygodni poczuła się lepiej. Nie musiała już nieść nieswojej rozpaczy i samotności. Jej małżeństwo zostało uratowane.
A czy Ty zidentyfikowałaś się z przedstawicielami systemu rodzinnego?
Czy możliwe, że czujesz lub zachowujesz się jak ktoś z twoich przodków?
Niesiesz jego cierpienie ból i żal?
Czy odbywasz za niego pokutę?
Czy doświadczasz uczuć i symptomów lub zachowujesz się w sposób, który trudno wyjaśnić twoim własnym doświadczeniem życiowym?
Czy możliwe, że połączyłeś się z jakimś wydarzeniem twoich przodków i twoje życie przypomina życie osoby, o której się nie mówi?
Czy możliwe, że przeżywasz traumy tej osoby tak jakby była twoja?