Cokolwiek się wydarzyło w Twoim dzieciństwie to po prostu już było, nie zmienisz tego.
Lub to co się mogło wydarzyć, ale nie miało miejsca już nigdy nie będzie dla Ciebie dostępne, dla Ciebie małej, tej z tamtych czasów.
Już nigdy nie będziesz miała pięć, dziesięć, czy piętnaście lat.
Już nigdy mama nie przytuli tej małej córki, bo już jej nie ma, ona dorosła.
Już nigdy tata nie zabierze na wycieczkę tej dziesięciolatki, bo ona też dorosła.
Twoje pragnienie tego co się nie wydarzyło, trzyma Cię często w dzieciństwie i nie puszcza Cię do życia dorosłego.
Twoje dziecięce niespełnione oczekiwania wobec rodziców nie mają już sensu. Zostaw je. Puść wolno.
Niezależnie od tego czy rodzice żyją czy już nie, Ty możesz coś dla siebie zrobić, dla siebie dorosłej.
Otwórz się na rodziców, powiedz Życiu TAK, biorę Cię takie jakie dostałam od nich.
Kiedy bierzesz to co jest, zawsze jest tego więcej, niż gdy to odrzucasz.
Otwierając się na rodziców takich jacy byli, otwierasz się na siłę płynącą z obu rodów, mamy i taty. Czasami to wymaga dłuższego procesu ustawienia i przepracowania spraw transpokoleniowych, ale najważniejsze jest to, że dałaś zgodę na rozpoczęcie tego procesu.
W pewnym momencie zauważysz, że to co od rodziców dostałaś wystarczy. Resztę jako dorosła możesz sobie dać sama.
Wtedy przychodzi spokój, harmonia. Zauważasz piękne chwile w życiu. Potrafisz się nim cieszyć. 