Małe dziecko, które traci jedno z rodziców, nie może znieść bólu wywołanego przez żal, ponieważ jest na to za słabe. Reaguje złością. Tak wyraża swój żal. Później, gdy chce wejść w kontakt z tym żalem, nie dochodzi do niego, zamiast do żalu dociera do złości wtedy się wstydzi. Złość jest właściwą dzieciom formą żalu. Kiedy dorosłe „dziecko” nadal odczuwa ogromny brak ,,zmarłego” rodzica może to ,,nadrobić” dając mu miejsce w swoim sercu.
Na jednym z warsztatów Berta Hellingera wzięła udział dorosła kobieta, której mama umarła, gdy ta miała siedem lat. Nadal odczuwała złość do matki i uważała, że życie zawdzięcza tylko ojcu, który przy niej był. Hellinger zaproponował jej proste ćwiczenie. Poprosił, aby na podłodze, na plecach położyła się reprezentantka matki. Następnie poprosił kobietę, aby również położyła się na plecach obok matki, w małej odległości od niej i tak, żeby ich głowy były na tym samym poziomie. Potem polecił jej wyobrazić sobie, że leży jako dziecko obok chorej matki i patrzy na nią z miłością, oddycha głęboko i mówi „Kochana mamo, pobłogosław mnie”. Po chwili smutek kobiety ustąpił, rozpromieniła się. Udało jej się przyjąć matkę do serca.