Refleksje po sesji
Czasami w rodzinie wielu jej członków (tata, babcia, ciocia) umiera za szybko w wieku … np. czterdziestu, pięćdziesięciu lat.
A my wchodząc w ten przedział wiekowy na nieświadomym poziomie zaczynamy szykować się na śmierć.
Nie podejmujemy nowych wyzwań, nie realizujemy projektów, chociaż one same „pchają się” do naszego życia. Przestajemy dbać o nasz odpoczynek, o przyjemności.
Jakie jest rozwiązanie…
Trzeba popatrzeć na wszystkich, którzy umarli tak młodo. Zapalić dla nich świeczki. Pochylić się nad ich życiem i śmiercią.
„Szanuję wasz los i waszą przedwczesną śmierć. Ale zostawiam to przy was z szacunkiem i miłością. Proszę błogosławcie mnie kiedy pójdę do swojego życia i będę żyć pięknie i długo, będę podejmować projekty i doprowadzać je do końca. Wy nie zrealizowaliście wszystkich swoich marzeń, ale ja mogę spełniać swoje, bo nadal żyję. I zrobię to na waszą pamiątkę”.