Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, jak głęboko jesteśmy spleceni z losami naszych rodzin?
Bert Hellinger napisał „Inni ludzie są tak samo wierni swoim rodzinom jak my. Są tak samo ograniczeni przez swoje rodziny jak my. Są tak samo uwikłani w losy swojej rodziny jak my, a więc tak samo biedni lub tak samo bogaci jak my.”
To otwiera nam oczy na uniwersalność naszych systemowych uwikłań. Każdy z nas, bez wyjątku, niesie w sobie historię przodków, ich niezakończone sprawy, ich radości i ich cierpienia. To, co nas kształtuje, często wykracza poza nasze indywidualne doświadczenie.
A jednak, w tej wspólnej matrycy powiązań, Hellinger przypomina o kruchości naszego istnienia: „Oni też umrą, kiedy nadejdzie ich czas, dokładnie tak jak my, i popadną w wieczne zapomnienie, niejako znikną bez śladu, tak jak my.” Ta perspektywa przemijania stawia wszystko w nowym świetle. Nasze spory, nasze podziały, nasze poczucie wyższości… wobec tej uniwersalnej prawdy stają się niczym.
Dlatego ważne jest też, żebyśmy kochali się i szanowali nawzajem dopóty, dopóki jeszcze jesteśmy i chronili się wzajemnie przed sobą pomimo różnic w naszych rodowych historiach.
Uznając nasze systemowe powiązania, nie zapominajmy o naszej indywidualnej ścieżce. Mamy prawo do własnych doświadczeń, do ponoszenia własnych konsekwencji, do osiągania własnych spełnień i do przeżycia własnego odejścia.
Może te słowa powinny skłonić nas do głębszej refleksji nad naszymi relacjami, nad ciężarem, jaki nieświadomie dźwigamy, i nad wolnością, do której możemy dążyć, szanując jednocześnie więzi, które nas ukształtowały.