Czasami dorastamy w poczuciu odpowiedzialności za szczęście swojej mamy lub taty. Bo nasi rodzice są zagubieni, „niedorośli”, są w uzależnieniach. Ten sposób funkcjonowania, który obraliśmy jako dzieci, towarzyszy nam często również w dorosłym życiu. Mamy wtedy kłopoty z przyjmowaniem opieki i wsparcia od innych. Czujemy się odpowiedzialni za innych, za mocno obarczani przez ich potrzeby.
Poza pracą z tym tematem, warto sobie zrobić również taki mały rytuał.
Usiądź na podłodze i za pomocą włóczki wyznacz wokół siebie linię. Zauważ, że już samo wyznaczenie tej linii spowoduje, że łatwiej ci będzie oddychać. Powiedz do osoby, za którą czułaś się szczególnie odpowiedzialna np. do mamy ….„Mamo, to jest moja przestrzeń. Ty jesteś tam, ja jestem tu. Kiedy byłam mała, zrobiłabym wszystko, żebyś była szczęśliwa. Ale było to dla mnie za wiele. Teraz wydaje mi się, że muszą każdego uszczęśliwić i przez to sama jestem nieszczęśliwa i duszę się w bliskich związkach. Ta granica służy temu, żebym szanowała własne uczucia i nie musiała tracić siebie, gdy wchodzę z kimś w relację.”
A potem pooddychaj swoim terytorium.